Molens 

Er staat een flinke bries, de wieken draaien

Dit geeft een ruis die ik als een stilte

over mij heen laat komen.  Op een bankje zit

de molenaar.  Beantwoord geduldig de vragen

van een bezoekster, die naast hem heeft

plaats genomen.  Tegelijker tijd houdt hij

 een oogje in het zeil .

Aan de waslijn hangen

lange onderbroeken en wollen hemden.

Witte stapelwolken tegen een blauwe hemel

vervolmaken het Hollandse  tafereel.

Waar eeuwen terug de Hollandse Meesters

dagen,  zo niet weken of maanden werkten

om hun schetsen vast te leggen op het

schildersdoek,  klikken nu doorlopend

camera’s en worden ontelbare beelden

digitaal vereeuwigd.

 De wind neemt af. De wieken

worden vast gezet .Bezoekers keren

huiswaarts. Er daalt een serene rust over

het gebied en samen met een mooie

zonsondergang zijn dit de momenten

waarop  het werelderfgoed Kinderdijk

zich van zijn mooiste kant laat zien.

Toch weer een foto waard 

Molens gespiegeld

Zoals de glimlach van een vrouw,

het glossen  van haar lippen,

haar amandelkleurige ogen,

de spiegel bijna doet kleuren:

Zo staan de molens te pronken

aan de boezems van de Waard,

op een wijze zoals ze al eeuwen

staan te lonken.

Waar de spiegel niet al haar geheimen

prijs geeft.   Zijn de contouren van de

molens gespiegeld waar te nemen in het

stille, kabbelende,  of soms bevroren water.

De kleuren wisselen met het weer in de

verschillende seizoenen van het jaar.

De zon verwarmt het beeld bij zonsopkomt

of zonsondergang, telkens anders waardoor

de liefde voor ons cultureel erfgoed alleen

maar intenser wordt. Zonder dat er

make up noodzakelijk is.