Oh .....die voetbal.

Toen ik eind september 2016 bijgaand artikel las in het AD, dacht ik aan een gedicht dat ik ruim 40 jaar terug schreef en geplaatst werd in het clubblad van vv Papendrecht. Met dank aan Herman Vermeulen vonden we het snel terug. Was het een vooruit ziende blik? Of is er in 40 jaar niets veranderd ?

Oh… die voetbal !

Het mooiste van de sport.

Dat, wat door velen bedreven wordt.

Het houdt erg veel mensen in de ban.

Wat is het dat hen zo boeien kan?

Het ronde leder, nu geplastificeerd,

de spelregels, die ze hebben bestudeerd,

de groene mat, de witte strepen,

de trucs of de voetbalknepen?

Ze gaan, erg klein nog, al met pa op pad.

Samen naar de voetbal, dat doet je wat.

Na de wedstrijd in de kantien.

Schelden, want pa heeft het beter gezien.

’s Avonds zitten ze voor de TV.

Excuses zoekend, want “die” deed niet mee.

’s Maandags aan het werk op kantoor,

Is Pa het ergste al vergeten hoor.

’s Woensdags op de TV een wedstrijd.

Voor het eten heeft Pa nauwelijks tijd.

Ook zoonlief kraait al vrolijk mee.

Moe schiet op, weg voor die TV.

Rust, pa en zoon, snel naar het toilet.

Ma schenkt bier en gaat al naar bed.

Verliezen ze met drie of vier nul,

Is of de trainer of de scheids een sul.

 Pa zijn avond is duidelijk verpest. Hij

gaat dan ook snel naar zijn nest.

Zaterdagmorgen is het weer vaders wil.

Geen boodschappen doen, maar naar zijn pupil.

Die jongen kan Pa nu toch niet missen.

Zijn aanwezigheid kan de wedstrijd beslissen.

Want Pa is nu de man met de vlag,

Die toen ‘t “niet” was, wel buitenspel zag.

Zo groeit zoon op, als z’n Pa die alles weet.

Maar ook zondags tijd en regels weleens vergeet.

Dit is die mooie sport, waar ieder wat van zeggen kan.

Voetballen, meneer of mevrouw, wat zegt u ervan?

Wim Schut, uit clubblad vv Papendrecht , 3e kwartaal 1974