• Kerstavond

    Geloof het of geloof het niet. Maar zij gelooft op haar eigen manier. Ze bidden niet meer voor of danken niet meer na het eten. Dat begon met een keer vergeten en zo is dit ritueel gesleten. Naar de kerk gaat ze niet meer, dan één keer per jaar. Op Kerstavond schuift ze aan op de harde kerkbanken en groet bekenden die samen met haar en andere gelijkgestemden zorgen voor een volle dienst.
    Door de warmte, het luisteren naar de orgelmuziek en het koor droomt ze langzaam weg. In haar mijmeringen ziet ze straks bij het verlaten van de kerk grote witte vlokken sneeuw naar beneden dwarrelen en die het dorp van een wit deken hebben voorzien. Je gelooft het bijna niet dat dit vroeger vaker gebeurde en we nu dit bijna uitsluitend kennen van de plaatjes op de kerstkaarten. Een duwtje en een pepermuntje van de buurvrouw brengen haar terug in de realiteit. Geen sneeuw maar regen die met bakken tegelijk uit de hemel komt en het kristalhelder gezang van het kinderkoor bijna overspoeld. Ze zingen heel toepasselijk “dreaming of a white Christmas"
    Maar daar zullen we weer een jaartje op moeten wachten.